“Gauðin daginn!” Ik loop dörch de Straat mit all den bunten Hüüs in den Cafes, Bars, Restaurants sik ansedelt hebbt un grööt fröhlich vör mi her. De Mann, de mir entgegen kummt kiekt toerst en lütt beten ertappt, doch dann maakt sik langsom en Smustern op sien Gesicht breet – “Daginn!” Grööt he torüch.
Ik frei mi, gah beschwingt wieder un mutt doch en beten lachen. De Ieslänner sünd af un to en beten överfordert grööt to warrn. Se kennt dat hier nich so – ik hebb mi düsset lüttje Stück Dörp-Leven nie wedder afwöhnt un grööt jümmers fast allens wat mi in den Weg kommen deit.
Aver vun vörn – Keen bün ik denn egens, wat hett mi na Iesland deben un warüm dat allens uk noch op Platt?
Ik bün Lisa.
Upwussen in en perfekten Fleckchen heile Eer in en lüttjen Dörp in de Lüneborgschen Heid. Wietzendörp – dat Dörp dat enmol in Johr Honnigfest fiert, mien Familie fast mit den halven Dörp verwandt is und der Dörpkrug de enzig Kneipe weet un breet weer.
Ik bün Dörpkind dörch un dörch. Mien Tiet as Kind hebb ik to’n grootdeel op de Peerwisch un de Peerbuckel verbrocht. Enfach rupp op de Wisch, Trense üm den Kopp, op den Bucken hüppt un af güng dat in Galopp! Tohuus hebbt Papa un mien Grootmudder nur Platt mit mi snackt. So bün ik as Bilinguale Universalwaffe Hochdüütsch/Plattdüütsch opwussen.
Ik könn mi keen beter Tiet as Kind vörstellen. Enfach op dat Rad un to en Fründ, kott noch mit de Nachborskinner in Wald spelen gahn, jedeen kennt en un weet en Geschicht to di as lüttjer Buttjer… oder dien Papa… oder dien Opa…
Na mien Utbildung hett sik de Fraag stellt… un nu? Mi hett de Idee nich mehr loslaten to studeren, ruut in de Welt – af in en nejet spannendet Leven. So hett mi dat erst för en halvet Johr na Portugal op en Rierhoff un dann an de Ostsee na Wismar togen. Wismar is keen Metropole – utnommen in de Sömmermaant, in den de Touristen-Reisebuss ankommt un de Touristen de Stadt överflutet üm bi Cafe Senf Koken to eten, an Haven en Fischbrötchen to eten oder sik de Kerken antokieken. Dat weer en wunnervulln Tiet! Keen kann all seggen, dat en de Wahl harr twischen lehrn för de Chemie-Prüfung oder kott an Strand fahren un Beachvolleyball to spelen… un ik kann jo verraan “Ik nehm mien Lehrsaken mit an de Strand un lehr dor” löppt nie! 😀
In mi weer jümmers düsset Fernweh, dat mi dann nah mien Bachelor op den Jakobsweg vun Lissabon na Santiago de Composteia togen hett. Wat schall ik seggen… Dat weer nich to beschrieven. Jedeen Dag wedder dörch de wunnervulle Natur to lopen, avend fix und fertig aver deep dankebor un glücklich in Bett to liggen un so spannende Minschen kennen to lehren!
Un wat hett mi jümmers wedder an mien Dörp-Ik erinnert? Genau – Dat Plattdüütsch. Denn Plattdüütsch is so veel mehr as nur “de Dörpsnack” vun de oolen Tante. Plattdüütsch föhlt en! Platt weck in een de Wärm vun Heimat, Familie – oder dat Geföhl “wedder an Kaffeedisch bi Oma und Opa sitten”.
Na den Camino is dat studeren wieder gahn – aver dat Fernweh is bleven. So heff ik mi üm en Erasmus-Praktikum bewarben un tosaagt kregen. Wo dat hingahn schull… ja dor heff ik nich veel över nahdacht – to de Tiet weer mien leevstet Book „4h-Week“ vun Tim Feriss. In dem Book seggt he, dat en sik unrealistische Teile setten schall. Okay – ik mi also de Europakaart nommen un keken, wat dat unrealistischste Teil is, dat ik seihn kann… Iesland!
So hett mi mien Levensweg nah Iesland bracht. Hier bün ik nu in Labor der Universität un forsch an dat Herstellen vun Bioplastik.
In Iesland weer över den Winter över Lockdown. So seet ik nich nur de helen Dag in dustern, söndern könn uk nich veel maken. So is mi de Idee kumm wat optobauen. Da Plattdüütsch mi all mien helet Leven begleitet un mi jümmers düsset warme Geföhl vun Familie un Heimat geven deit, heff ik enfach mal anfungen den online-Plattdüütsch-Kurs „eat.platt.love“ optobauen. Dat düsse Lockdown-Idee mien Leven nu so erfüllt, mi so brennen laten deit un mi wunnervulle Minschen in mien Leven spölt, harr ik nümmers dacht.
Ik weet noch nich wo mi dat na Iesland hintrekken deit – villicht to’n Opwarm in de Süden. Ik weet aver heel nau, dat mi dat Dörp nümmers loslaten warrt. De lüttje Dörp-Lisa in mi warrt mi jedeen Dag wedder to’n Smustern bringen und wieder de Minschen, de ehr entgegen kummt, gröten. Egal wo op de Eer.
